اغوزخان.oghoz khan

3. مشرکان‏، شیادان و مدعیان نبوت .

منشأ یا زمینه دیگر براى ارتداد مسلمانان، مشرکان ، بت‏پرستان، عرفانهای نوظهور، مدعیان وشیادان بدعت گذران، فرقه­های نوظهور و عرفانهای کاذب هستند. آنان براى حفظ موقعیت سیاسى و اجتماعى خویش همیشه با پیامبران الهى و پیروان آنان در ستیز بودند، یکى از اهداف اصلى مشرکان ، بت‏پرستان، عرفانهای نوظهور، مدعیان وشیادان مانند بهائیت، گمراهی موحدان است. با مراجعه به قرآن کریم می­بینیم که غیبت چهل روزه حضرت موسى (ع) فرصتى شد تا سامرى با ساختن گوساله‏اى از طلا بنى‏اسرائیل را به شرک و بت‏پرستى و ارتداد بکشاند: «قالَ فَإِنّا قَدْ فَتَنّا قَوْمَکَ مِنْ بَعْدِکَ وَأَضَلَّهُمُ السّامِرِىُّ.... أَلْقى السّامِرِىُّ* فَأَخْرَجَ لَهُمْ عِجْلًا جَسَداً لَهُ خُوارٌ فَقالُوا هذا إِلهُکُمْ وَ إِلهُ مُوسى‏ فَنَسِىَ»؛[1]

. سامرى براى آنان پیکر گوساله‏اى که صدایى داشت بیرون آورد و او و پیروانش گفتند: این خداى شما و خداى موسى است و پیمان خدا را فراموش کرد. خداوند در قرآن کریم در آیات متعددی به این گونه مطالب اشاره می­فرمایند. مانند: ابراهیم، آیه 13- اعراف، آیه 88، 89- غافر، آیات 41، 44- ممتحنه، آیه 2- عنکبوت، آیه 12- عنکبوت، آیه 12-. نحل، آیه 106 و ...

4- سلاطین جور

یکى دیگر از عوامل گمراهى و ارتداد مؤمنان حکمرانانى هستند، که براى تداوم و استمرار سیطره و بسط و گسترش حاکمیت جائرانه خود کوشیده‏اند مردم را در نادانى و کفر نگاه دارند چنان که قرآن مى‏فرماید: «فَما آمَنَ لِمُوسى‏ إِلّا ذُرِّ یَّةٌ مِنْ قَوْمِهِ عَلى‏ خَوْفٍ مِنْ فِرْعَوْنَ وَمَلَاهِمْ أَنْ یَفْتِنَهُمْ وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعالٍ فِى الأَرضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ المُسْرِفِینَ»؛[2][در آغاز] هیچ‏کس به موسى ایمان نیاورد مگر گروهى اندک از فرزندان قوم او، بیمناک از فرعون و اطرافیانش که مبادا آن‏ها را [با فشار و تبلیغات گمراه کننده‏] از آئینشان منحرف سازند. فرعون در زمین برترى‏جویى داشت و او از اسرافکاران بود». مراد از «یفتنهم» در این آیه منحرف ساختن از دین و آیین موسى با تهدید و ارعاب است.[3] در سوره بروج می­فرماید: «قُتِلَ أَصْحابُ الأُخْدُودِ* النّارِ ذاتِ الوَقُود ...» مرگ بر شکنجه‏گران صاحب گودال آتش، آتشى عظیم و شعله‏ور، هنگامى‏که در کنار آن نشسته بودند و آن‏چه را انجام مى‏دادند [با قساوت و خون سردى‏] تماشا مى‏کردند. آن‏ها هیچ ایرادى بر مؤمنان نداشتند جز این که به خداوند عزیز و حمید ایمان آورده بودند؛ همان کسى که حکومت آسمان و زمین از آن اوست و خداوند بر همه چیز گواه است. کسانى که مردان و زنان باایمان را شکنجه دادند سپس توبه نکردند براى آن‏ها عذاب دوزخ و عذاب آتش سوزان است[4].

معروف‏است که به یوسف«ذونواس» آخرین پادشاه از سلسله «حمیر یهودی » خبر آوردند! در سرزمین نجران (شمال یمن) گروهى بر آیین مسیحیت هستند. ذونواس به نجران رفت و آیین یهود را بر جمع ساکنان آن عرضه کرد ولى آنان از پذیرش آیین یهود امتناع کردند. ذونواس دستور داد گودال‏هایى بزرگ کندند و هیزم در آن ریخته و آتش زدند و گروهى از مؤمنان را زنده در آن آتش سوزاند؛ گروهى را نیز با شمشیر قطعه قطعه کرد، به طورى که شمار سوختگان در آتش و کشته شده‏ها به بیست هزار نفر رسید.[5]