اغوزخان.oghoz khan

4: دشنام و تمسخر خداوند ، انبیاى الهى، امامان، ملائکه و ضروریات دین.

تمسخر خداوند، پیامبران، قرآن کریم، دین و ضروریات آن یکى دیگر از موجبات ارتداد مسلمانان است[1].  قرآن کریم در سوره توبه می­فرماید: «یَحْذَرُ المُنافِقُونَ أَنْ تُنَزَّلَ عَلَیْهِمْ سُورَةٌ تُنَبِّئُهُمْ بِما فِى‏قُلُوبِهِمْ قُلِ اسْتَهْزِءُوا إِنَّ اللَّهَ مُخْرِجٌ ما تَحْذَرُونَ* وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَیَقُولُنَّ إِ نَّما کُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أبِاللَّهِ وَآیاتِهِ وَرَسُولِهِ کُنْتُمْ تَسْتَهْزِءُونَ* لاتَعْتَذِرُوا قَدْ کَفَرْتُمْ بَعْدَ إِیمانِکُمْ إِنْ نَعْفُ عَنْ طائِفَةٍ مِنْکُمْ نُعَذِّبْ طائِفَةً بِأَ نَّهُمْ کانُوا مُجْرِمِینَ»؛[2] منافقان بیم دارند که مبادا سوره‏اى درباره آنان نازل شود که ایشان را از آن چه در دل‏هایشان هست خبر دهد. بگو: استهزا کنید. بى‏شک خدا آن چه را که از آن مى‏ترسیدید آشکار خواهد کرد و اگر از ایشان بپرسى چرا این سخنان را گفتید؟ مسلماً خواهند گفت: ما فقط بازى و شوخى مى‏کردیم. بگو: آیا خدا، آیات او و پیامبرش را استهزا مى‏کنید؟ عذر نیاورید. شما بعد از ایمانتان کافر شده‏اید. اگر از گروهى از شما درگذریم گروهى دیگر را عذاب خواهیم کرد، چرا که آنان تبهکار بودند.

این آیات درباره گروهى از منافقان نازل شده که پس از بازگشت از غزوه تبوک چهار نفر از منافقان در جلوى پیامبر راه مى‏رفتند و آن حضرت را مسخره کرده، با یکدیگر مى‏خندیدند که استهزاى آنان به گوش پیامبر رسید[3] و در پى این امر بود که آیات بالا نازل شد و منافقان را براى این عملشان خارج از اسلام و کافر شمرد.

دشنام دادن به پیامبر اسلام (ص) و دیگر انبیاى الهى ومعصومین (ع)

از امورى است که موجب خروج‏ مسلمان از اسلام خواهد شد. قرآن کریم در آیه 74 سوره توبه از سرگذشت گروهى از منافقان خبر داده و مى‏فرماید:«یَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَلَقَدْ قالُوا کَلِمَةَ الکُفْرِ وَکَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ»؛[4]به خدا سوگند یاد مى‏کنند که سخن ناروا نگفته‏اند، در حالى که قطعاً سخن کفر گفته و پس از اسلام آوردنشان کافر شدند.

قرآن کریم در این آیه، گروهى از منافقان را بدان سبب که آشکارا سخنان ناروایى درباره پیامبر اکرم (ص) گفته‏اند کافر و خارج از اسلام دانسته است و آنان را در صورت عدم توبه به مجازات تهدید کرده است،

از نظر فقهاى اسلامى سبّ پیامبراکرم (ص) کیفر قتل را در پى دارد، اما این که آیا سبّ پیامبر خود سبب مستقلى براى کشتن فرد است یا این که یکى از اسباب ارتداد بوده و حکم مرتد را خواهد داشت، دو دیدگاه است: گروهى آن را از اسباب ارتداد دانسته و سابّ النبى را مرتد دانسته‏اند. محقق کرکى مى‏نویسد: «اگر کسى پیامبر اکرم (ص) را قذف کند مرتد و کشتن او واجب است و در صورتى که به فطرت اسلام زاده شده باشد توبه‏اش پذیرفته نیست».[5] ابن‏قدامه از فقهاى اهل سنت نیز مى‏گوید: «قذف پیامبر اسلام(ص) و مادر آن حضرت موجب ارتداد از اسلام و خارج شدن از مذهب مى‏گردد».[6] امام خمینى درباره سابّ النبى می­نویسند: کسى که العیاذ باللّه پیامبر گرامى اسلام را دشنام دهد، در صورتى که براى جان، مال و ناموس خود یا مؤمن دیگرى ضرر نداشته باشد کشتن او بر هر مسلمان واجب است و در صورت فراهم بودن این شرایط اجازه امام یا نایب او شرط نیست و همین طور است حکم کسى که به یکى از امامان معصوم یا حضرت زهرا(س) دشنام دهد و هتاکى کند، اما براى کسى که بر جان و ناموس خود یا مؤمن دیگرى مى‏ترسد کشتن فرد مذکور جایز نیست.[7]